زبان فارسی میانجی چند زبان مادری در ایران

هر چه در مورد اهمیت زبان مادری گفته شود ناچیز است. از طریق این زبان است که ما خود، جهان و دیگران را درک می کنیم. زبان مادری زبانی است که از بدو تولد با ما صحبت می شود، بنابراین افراد می توانند بیش از یک زبان مادری داشته باشند.

این روز مصادف است با صحبت‌های زیادی درباره تک‌فورهای هشتگ در فضای مجازی. از آنجایی که ایران چندین زبان مادری دارد و فارسی واسطه همه این زبانهاست، بد نیست به چند نکته در این زمینه اشاره کنیم:

1. آنچه بسیار محسوس است، کاهش تعداد افرادی است که به این گویش صحبت می کنند. در گذشته شهروندانی که به تهران می آمدند گویش خود را به گونه ای ترک می کردند که گویی شرط ورود به تهران است. اکنون حتی در شهرهای دیگر گویش ها کاهش یافته است)

2. تنوع زبانی، تنوع تلفظی و تنوع گویش همگی توانایی های فرهنگی غنی و ارزشمندی هستند که دریچه های جدیدی را به روی زندگی و تجربیات زندگی می گشایند. یکی از معنای وحدت می تواند استفاده از تمام قدرت های زبانی موجود در یک جغرافیا باشد.

3. چندزبانگی هم ارزشمند است و هم از نظر زیبایی شناسی. حال چرا یادگیری زبان فارسی برای مردم ساکن ایران احساس حقارت و سختی ایجاد کرده است، شاید زبان فارسی را نباید یافت. این زبان تنها به هویت فرهنگی و جغرافیای ایران محدود نمی شود. او علاوه بر داشتن والدین دوزبانه در ایران، دارای دو زبان مادری کردی و فارسی، ترکی و فارسی بود.

4. هدف زبان مشترک و زبان رسمی سرکوب دیگران نیست، ممکن است گاهی موجب سرکوب شود، اما اولین هدف آن برقراری ارتباط و تعامل و ایجاد محیطی فرهنگی است که با حفظ، غنی و رنگارنگ باشد. گویش ها و سایر زبان ها در جغرافیای عمومی. من فکر نمی کنم که یک فرد مهاجر سرکوب یادگیری زبان مادری خود را شرط یادگیری زبان خارجی بداند. هر دو مفید و هر دو ارزشمند هستند.