چرا در عصر سیطره‌ی تکنیک نمی‌اندیشیم؟
غلبه بر ترس از اولین برخورد با هستی، کار ذهن متفکر یا خودخواهی عقل انسان است. پس ریشه این عمل منطقی نوعی احساس است; و به عبارت ساده، احساس شگفتی و شگفتی از دیدن چیزهایی که برای مردم عادی به نظر می رسد. بنابراین بچه ها فیلسوف ترین افراد هستند. افکار اساساً با پرسیدن شروع می شوند.
و عمل تفکر یا خودخواهی (از نظر فلسفی) مشکوک است. تفکر “اساسی” ریشه ها، مبانی و ساختارها را مورد سوال قرار می دهد. بنابراین، فلسفه امری جدی است. فلسفه فرزند یک شگفتی ماجراجو است. با این حال، شگفت‌انگیزترین چیز در مورد جهان تفکر برانگیز ما، به قول هایدگر این است که «ما هنوز فکر نمی‌کنیم». و در نظر او تقوای اندیشه را بپرسد. اما چرا در عصر سلطه تکنولوژی فکر نکنیم؟ اگر چه ما در مورد همه چیز بیشتر از همیشه “دانش” داریم؟ زیرا از نظر او و اساساً «علم نمی اندیشد»، زیرا کار علم دانستن و اندیشیدن است و نه زیر سؤال بردن «اصول و موضوعات متعارف».
فیلسوف صلح طلب ایرانی که اخیراً در تبعید درگذشت، کوشید همان سبک نیچه-هایدگری را در مسئله فرهنگ و مذهب سنتی ایرانی-اسلامی به کار گیرد و سخنان تندی بیان کند. اگر ریشه نگیریم، سؤال نکنیم و «فکر» نکنیم، دچار نوعی بیماری «مذهبی» هستیم. منظور او این «انکار» (ممکن بودن) تمدن فرهنگی منحصر به فرد ایران پس از اسلام بود (اگرچه به طور خاص به این آیین و دوره اشاره کرد)، اما به کل فرهنگ ایرانی، حتی ایدئولوژی سکولار. روندها و رفتارها جرقه این «دین داری» هم نمایان بود. همچنین این نوع ارزیابی فرهنگی و ذات گرایانه قبلاً در میان برخی مستشرقان (به نقل از این فیلسوف فقید) دیده شده است. به عنوان مثال، هانس هاینریش شادر، مستشرق و مستشرق بزرگ آلمانی، که در ادامه به نقد فیلسوفان بزرگ مسلمان ایرانی پرداخت، معتقد بود که آنها همیشه منطق و روش شناسی را از فلسفه یونان آموخته اند، بدون اینکه متوجه آگاهی و دیدگاه Gesinunung شوند.
هرگونه ارزیابی تعمیم، مثالی، فرهنگی و تمدن محور و متناقض، به ویژه زمانی که توسط یک مستشرق مسلمان ایرانی بیان شود و در ابتدا نشان دهنده نوعی «دین داری» معکوس باشد، بحث رابطه است. فلسفه و عقاید (دینی) به ویژه در مورد ایران و اسلام و به ویژه در روزگاری که هر چیزی غیر از دین به نام دین داده و تحمیل می شود و طبعاً واکنش و دافعه را برمی انگیزد. سوال اساسی برای ما ..
می دانیم که اساس ایمان نیز مانند اندیشه، نوع دیگری از خوف یا به عبارت دقیق تر وضعیت انسان یا حالت متعالی هستی است که در فرهنگ دینی (اسلام و قرآن) به آن «ترس» می گویند. اول احساس اسرارآمیز انسان در مواجهه با امر قدسی است که در عین حال به قول رودولف اتو به عشق و شیفتگی و ایمان در مقابل آن تبدیل می شود.
وجه اشتراک آن «عجب» تفکر برانگیز و این «ترس» باورپذیر، هم فقر است و هم تحقیق یا پرسش. تفاوت این دو رویکرد در ادراک حسی اولیه واقعیت (عجب و حیرت)، اما بین این دو حوزه (وجود و قداست) در موضوعات مختلف است. اما درماندگی این دو (محرک پول برای تفکر و ادراک عقلانی ایمان) چیزی جز یک آموزه انتزاعی- عقل گرایانه یا یک آموزه خرافی نخواهد بود. زیرا دو رابطه وجود و قداست در عالم خارج، عقل و قلب انسان نیست و به قول ارسطو «شریف‌ترین معرفت باید درباره شریف‌ترین جنس (خدا) باشد. . و به همین دلیل است که در مواقع دیگر، کانت مجبور بود «مقداری از دانش را حذف کند تا مکانی برای ایمان ایجاد کند» (Measure of Pure Knowledge, Introduction 1787, Bxxx).
آنچه فلسفه هایدگر را به روش پرسش «بی خدا» سوق می دهد، دین و عقیده نیست، که به گفته کانت، امکان و تمایل به تغییر خود به خاطر خداست، بلکه «خرافاتی» است که کار ماشینی را مناسب می داند. این می تواند روح هر کسی و همه را خارج از قوانین طبیعی و علمی نجات دهد.