من ماسک می زنم؛ پس هستم!

رکوردی که از زمان معرفی کورونا در ایران بی سابقه بوده است. نمودار انتقال روزانه کمتر از 2500 روز نیست. پیش از این روزانه یک رقم 30 فوت در کشور ثبت می شد و ناهید کرونا را شکست می داد.
اظهارات ناراحت کننده وزیر بهداشت درباره هشدارهای قبلی و سهل انگاری آنها نشانگر عمق فاجعه است. نامکی گفت: در مقابله با این ویروس خطرناک و غیرقابل پیش بینی می توان از نظر فنی مورد غفلت و تشخیص اشتباه قرار گرفت و اکنون به نظر می رسد که به شوک فنی رسیده ایم!

متأسفانه با رفع بی احتیاطی و محدودیت های کرونا ، مراسم عزاداری و ازدواج برگزار شد و مراسم عزاداری انضباطی بدون پیروی از پروتکل های بهداشتی ادامه یافت و ازدواج ها و مراسم ها یک سری رشته ها را آغاز کردند. زائران سفر را متوقف کردند اما برای عزاداری عزیزان خود بازگشتند. در همین حال ، برخی مقامات نمی توانند مقصر باشند که ابتدا تحریم ها را برداشته و احتمالاً چاره ای جز این کار ندارند. اما شاید مسئولان باید محتاط تر عمل می کردند.

با این حال ، امروز با یک وضعیت بسیار ناگوار روبرو هستیم. منحنی قربانی در حال افزایش است و قرار گرفتن در معرض روزانه نامطلوب نیست.

حالا همه به مردم نگاه می کنند و چقدر خودمان را حس می کنیم. شاید شرایط رکود اقتصادی و تورم کنترل نشده دیگر به دولت اجازه ندهد فعالیت اقتصادی را محدود کند. پرسنل پزشکی خسته هستند و بیمارستان ها اغلب پر از بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونا ویروس قلب هستند. این ویروس رفتار خود را تغییر داده و حمله به جوانان را آغاز کرده است. علائم بیماری نیز فردی است و مصون نیست. در چنین شرایطی ، هر یک از اعضای جامعه باید نسبت به نجات جان خود و زندگی سایر هموطنان احساس مسئولیت کنند. اکنون حد استفاده یا استفاده نکردن از ماسک ، حد زندگی و مرگ است.

قدم اول نقاب زدن و رعایت فاصله اجتماعی است. اجتناب از مسافرت و بازاریابی ، پایان دادن به مراسم عزاداری و اجتماعات اجتماعی و رعایت سیاست های بهداشتی در بانک ها ، بانک ها ، بازارها و مراکز پیشرفته ، الزامی است ، گزینه ای نیست! هیچ عذر و بهانه ای برای تصویب پروتکل بهداشت قابل قبول نیست.

در چنین شرایطی ذکر بی عدالتی در معامله گران بازار و بی تفاوتی مسئولانی که در عین حال حتی پس از گذشت چند روز جان مردم را پس انداز نمی کنند غیرممکن است. ارزش زندگی مردم پر کردن حساب های بانکی آنها است.
انسانها تنها در مقابل کوروی ویروس های وحشی و غیر منتظره یک انتخاب دارند. پیروی از سیاست های بهداشتی به صورت حضوری؛ فقط این!

شاید مخرب ترین رفتار این باشد که ما مرگ را فقط برای همسایه در نظر می گیریم و تصور می کنیم کرونا به دست ما نرسد. بیایید باور کنیم:

کارونا از ما نزدیکتر است!

* یادداشت 4/19/2016 در مجله قدس منتشر شده است