مشکل حکومت‌داری؛ محرومیت سیاست از پشتوانه فرهنگ

به همین دلیل ، من عملاً در خدمت شما هستم. سخنان من با روز مشروطه منطبق است و حیف است که کسی در روز مشروطه صحبت کند اما به آن اشاره ای نکند. امروز ، اینجا و اکنون ، ما وقت نداریم در مورد قانون اساسی صحبت کنیم ، اما آنچه می دانیم این است که با ظهور قانون اساسی ، قدرت از دولت به مجلس و قوه قضائیه منتقل می شود. بنابراین وظیفه مشروطه خواهی ایجاد تغییر در وجود انسان بود و این تغییر بدون فرهنگ رخ داد.

برگزاری انتخابات و تشکیل پارلمان کار دشواری نیست و با وجود این ، ممکن است توضیح مهمی نباشد ، اما برای مشارکت مردم ، آنها باید از موقعیت پایدار بیرون آمده و زندگی خود را با توجه به روشنفکرانی که او بود سازماندهی کنند. درونگرا. در آن زمان ، فرهنگ های جدید پراکنده شدند ، اما این تداوم را برای ایجاد نظم جدید و مشارکت مردم پیدا نکرد. اهل فضل در سراسر ایران بودند ، اما این کشور به جامعه ای نیاز داشت که نظم جهان جدید را بشناسد ، فرهنگ جهان جدید را بیاموزد و مردم را برای زندگی در این نظم جدید آماده کند. در اروپا ، این مشکلی نبود زیرا تحول قبلاً رخ داده بود. آزادی و دموکراسی را نمی توان به مردم داد. من نمی خواهم بگویم که قانون اساسی یک حادثه جزئی است ، مشروطیت یک رویداد بزرگ است و وقتی آثار آن را می بینیم نمی توانیم از آن چشم پوشی کنیم. شعر و ادبیات در دوره مشروطه پدیدار شد ، که شاید بتوان آن را دوره ای غنی از شعر فارسی دانست ، اما چرا شاعران آن زمان افق آینده را ندیده اند و گویی آنها نیز مسیر مشروطه را نابرابر می بینند. حتی 15 سال پس از انقلاب مشروطه ، بسیاری از طرفداران به نوسازی مثال زدند و یک طرح ایدئولوژیک ارائه کردند. رضاشاه مورد حمایت افرادی مانند نصرالله فیروز ، محمدعلی فاروقی و عاص قرار گرفت و پایه اصلی دولت وی شد. با این حال ، جاده دشوار و ناهموار باقی می ماند و اکنون این جاده باید با فرهنگ خاصی آسفالت شود.

در زیر ، می خواهم کمی در مورد واژه فرهنگ صحبت کنم. در زبان ما ، فرهنگ بخشی از ادبیات و نظم است و تقریباً یک قرن معادل کلمه فرهنگ بوده است. این کلمات بیشتر از ادبیات معنی دارند. به گفته یک نویسنده فرهنگ ، او خستگی ناپذیر آنچه را که همه می خواهند امتحان می کند. همه ما می خواهیم چیزی برای تنظیم زندگی ما وجود داشته باشد ، بنابراین باید بیشتر به معنای فرهنگ خود فکر کنیم. در دنیای امروز منظور ما از فرهنگ این است که این فرهنگ اضطراب و ناآرامی است. قدیمی ها با چنین چیزهایی آشنایی نداشتند. شما نمی توانید بدون توجه به تاریخ فرهنگ فکر کنید. فرهنگ نمونه بارز هنر ، شعر ، ادبیات و خرد است. س questionال این است که آیا آنها می توانند چیزهای ما را سازماندهی کرده و شرایط زندگی ما را فراهم کنند؟ ما نمی توانیم مسیر شعر ، هنر و حکمت را بدون در نظر گرفتن گذشته و آموزه ها و عشق آن به زبان مادری بیابیم. اکنون باید به نیازها و امکانات فکر کنیم و از تجربه تاریخ درس بگیریم.

عشق ، حقیقت و دوستی پایه و اساس همه چیز است. حتی تاریخ غرب با عشق آغاز می شود ، راه عشق را نشان می دهد و راه درست به زودی به دوستی می انجامد. عشق شرط بقای جامعه بشری است ، اما آسان نیست. هنگامی که نور عشق محو می شود ، دروغ و دلخوری از بین می رود ، فردوسی ، عطار و سعدی ماندگار می شوند زیرا عشق به مردم را به مردم یادآوری می کنند. با تکامل زمان ما نمی توان آن را به اندازه کافی در نظر گرفت. زندگی در زمان ما اساساً تغییر کرده است. امروز ما دانش و تحقیق داریم. برای ایجاد منبع کار ، علم جدید سازماندهی و سازماندهی باید هماهنگ و فرهنگ هماهنگ کننده آنها باشد ، که جایگزین حقیقت ، دوستی و عشق شده است. اولین مشکلی که ممکن است در حرفه من ایجاد شود این است که به نظر می رسد کهولت سن حقیقت عصر را نابود کرده است و عصر جدید عشق و دوستی را از بین برده است. خشم و خشونت همیشه وجود داشته است ، اما مزیت عصر جدید این است که می توان به امکانات مختلف در زندگی فکر کرد. بنابراین وقتی از دنیای عشق و دوستی صحبت می کنم ، نمی خواهم بگویم که قبلا بوده و اکنون نیست ، مردم همیشه استعداد این را دارند که زندگی خود را بر اساس دوستی و حقیقت بسازند ، پس چرا امیدوار نباشیم ، اما آیا همه اصول دوستی را قبول ندارند؟ همه مشکلات فعلی از کجا آمده است؟ دیدگاه رایج این است که سیاستمداران باید به این مسائل بپردازند. اما مسیر سیاست نمی تواند آنها را بدون کمک دانشمندان و آشنایان با احتمال وضعیت کنونی حل کند ، اما آیا یافتن مردان خردمند آسان است؟ یافتن چنین دولت و سیاستی دشوارتر از یافتن اششی ها است.

مشکل همه دولتهای عصر ما این است که آنها از حمایت فرهنگ سیاسی محروم هستند. آنها فکر می کنند نیازی به حمایت فرهنگ خود ندارند. در کشورهای آسیایی و آفریقایی که سیاست استقلال شکست خورده است ، وضعیت متفاوت است. برخی از کشورها ، مانند چین ، طرح های نوسازی شبیه سازی را اجرا می کنند و برخی دیگر اشکال دیگری از پیشرفت را انتخاب می کنند. آنچه فراموش شد نحوه تأمین آموزش و کشاورزی ، خواب و امرار معاش انسان بود. یکی از مشکلات زندگی جدید ندانستن هماهنگی اجسام است. مشکل در درک حال ، گذشته و آینده نهفته است. در اروپا درمان این بیماری فرهنگ نامیده می شد ، اما ما آن را فرهنگ نمی نامیم ، زیرا از آغاز قرن بیستم در بسیاری از نقاط ، به ویژه در کشورهای توسعه نیافته ، مشخص شد که برنامه ریزی انسانی مورد نیاز است. یک قرن پیش ، حزب بلشویک روسیه برنامه پیشرفت را تدوین کرد و برنامه های کمتری اجرا شد که منجر به نظم اجتماعی شد. این طرح بسیار مشکل است و نباید از آن غافل شد.

یکی از مشکلات زمان ما این است که برنامه ریزی منشا و هدفی ندارد. بعضی اوقات آنها مقصدی دارند ، اما مقصد آنها واهی است. یعنی آنها می خواهند به زندگی ، مردم و جامعه بشری آن گونه که می خواهند بدهند و به همین دلیل شکست می خورند. معمولاً برنامه ریزی بر عهده دولت است. نحوه اجرای برنامه هماهنگ کننده توسعه هر برنامه ای باید عمدی باشد. ما باید مقصد خاصی داشته باشیم و برنامه نویسان باید مقصد را تعیین کنند. اگر این طرح ها و پیشنهادات کاربردی باشند ، ممکن است بتوانند دریچه ای ایجاد کنند. توسعه دهندگان باید از وضعیت موجود مطلع باشند و بدانند که پیشنهادات آنها نظم اجرا را مختل نمی کند و زمینه را برای مرحله بعدی فراهم می کند. درک مقدمه در کتابخانه کافی نیست اگر فرهنگ یکسانی نباشد ، این طرح با کمک دانش با شرایط و امکانات اجرا می شود. برنامه باید بر اساس اطلاعات کشور و امکانات علمی و عملی باشد. عزم ، دانش و توانایی سه جزء اصلی برنامه ریزی هستند. مشکلاتی که در حال حاضر وجود دارد عدم نگرش هماهنگ است. یکی از این مشکلات گم شدن راه شما و تضعیف عزم و اراده شما برای رسیدن به مقصد است. هیچ فرهنگی نمی تواند بدون زبان زنده بماند. اما امیدی نیست. ایران در طول تاریخ متحمل رنج های زیادی شده است. ما خرد ، دانش ادبی داریم که مظهر آگاهی بزرگ ایران است. قصد ما این نیست که مسیر گذشته را دنبال کنیم ، بلکه باید از تاریخ درس بگیریم و نابرابری های مسیر را در پرتو تلاش ، تحقیق و علم و فرهنگ روشن کنیم.

در زمان ما ، خرد باید بگوید چه باید بکند و با این علم زندگی کند که اگر اینطور نباشد ، همه چیز کار نخواهد کرد. زمان ما اکنون زمان بحران فرهنگی است. فرهنگ اروپا و ایالات متحده بازنشسته شده است ، اما به آن احترام می گذارند. در دنیای نظم دیجیتالی امروز نیازی به فرهنگ نیست. دنیای دیجیتال فرهنگ را به داده و اطلاعاتی تبدیل کرده است که به همه فروخته می شود و کاری است که همه ما می توانیم انجام دهیم. س Theال این است که وضعیت فرهنگ در حال حاضر چگونه است؟ آیا فرهنگ می تواند شریان حیات جامعه باشد و آن را کنترل کند؟ در این مرحله ، حفظ فرهنگ عمل بسیار دشوار اما قابل احترام است.

* متن سخنرانی رضا داوری اردکانی “در جستجوی فرهنگ” ، صبح امروز پنجشنبه 14 مرداد در موسسه علوم انسانی و تحقیقات فرهنگی شورای تحقیقات علوم انسانی و کتابهای درسی