عمومی

سیاستمدار و چلوکباب مجانی – دنیای 77

سیاستمدار و چلوکباب مجانی - دنیای 77

اگر سیاستمداران ایرانی یک سال و نیم پس از مطرح شدن بحث مدرن در ایران همان اصول را می آموختند ، وضعیت اقتصادی مردم بسیار بهتر از گذشته بود. همه مراکز کنترل – سیاست های رایگان ارائه پول و خدمات را که سیاستمداران برای جلب آرا و جلب توجه مردم ارائه می دهند – بخوانید – صرف نظر از کیفیت و بهداشت کانال های کنترل توزیع شده ، که ممکن است آلوده و فاسد باشد ، از جیب پرداخت می کنند و ناهار رایگان ندارند.

روز سه شنبه ، جلسه دوم دوره اقتصاد را انجام دادم و بحث این بود که در اقتصاد هیچ ناهاری رایگان وجود ندارد. ترم جدید دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه تهران از هفته گذشته آغاز شد. از قضا امروز (سه شنبه) چند سال بعد می خواستم بحث مجلس شورای اسلامی را به صورت زنده بشنوم. من از ساعت 10:20 تا ظهر بحث را گوش دادم. آقای نامایانی درباره چگونگی ساخت جوانان ، دانشجویان و دانشمندان ایرانی در مورد ساخت زیردریایی ، موشك و هواپیما و ارسال میمون به فضا بحث كرد ، اما آنها نتوانستند اتومبیل بسازند. این چیزی نیست جز معصومیت دولت. و او با صدای بلند علیه دولت و علیه بی لیاقتی دولت صحبت کرده است.

چه اشتباهی! این آقا به سادگی تمایز بین فضا و فرایند و سیاست های حاکم بر تولید صنایع مخفی و نظامی را که در آن تولیدکنندگان ، خریداران و سرمایه گذاران تولیدکننده ، خریدار و سرمایه گذار با تولید محصولات تجاری در بازارهای رقابتی هستند که ورودی فرآیندهای رقابتی تأمین و تولید می شود ، ساده می کند. و از نظر مالی بسیاری از افراد مختلف را نادیده می گیرد و سرانجام ، با یک استراتژی جادوی سیاسی ، بر عدم مشروعیت رقیب و مشروعیت حاکم می شود. با این حال ، صنایع نظامی را که هزینه های تولید و مزایای آن با استانداردهای دفاعی و ایمنی عمومی اندازه گیری می شود ، تنها بگذارید. زیرا به نوعی فرایندهای تولید ، عرضه و منطق ، کارایی آنها را به همان روشی انجام می دهد که صنایع عمومی دارند.

شایسته است یک بار دیگر به بحث این آقا و امثال او توجه کنیم. او نمی گوید که همه این ناکارآمدی های اقتصادی نتیجه “سیاست عمومی” عقیم و ضد تولید است که وی و امثال او بر این ملت تحمیل کرده اند و این یک خامی کوچک و ناسالم است که آنها یک مقدار یکبار مصرف مبهم خرج می کنند و مردم را به زور تغذیه می کنند. . وی نگفت که دولت خریدار آن خدمات و فناوری ها برای پرتاب موشک به فضا و محصولات مشابه است و آنها در روندی تولید شده اند که رایگان نبوده و هیچ خریدار بدون دولت نبوده است.

بیایید به ماشین ها و محصولاتی از این قبیل برگردیم. برای یک ماشین ، مردم باید دست به جیب خود شوند و آن را بخرند. وقتی مردم به جیب خود می رسند ، می بینند که جیب آنها از قبل با سیاست های غلط بسته شده است – در مورد هزینه چلوکاباب های خام و پوسیده بخوانید – و دیگر چیزی از عهده آنها بر نمی آید. علاوه بر این ، به دلیل تداوم تورم بالا ، از آنها قیمت هایی خواسته می شود که توانایی پرداخت آن را ندارند. وقتی می بینند دیگران می توانند به خودروهای با کیفیت بهتر ، امنیت بالاتر و قیمت پایین تری دسترسی پیدا کنند اما برخی از افراد مانع دسترسی آنها می شوند ، این فرصت را از دست می دهند. آنها احساس می کنند مجبور به خرید چلکبابی هستند زیرا نمی دانند طعم آن چطور است یا سالم است. نتیجه عدم پذیرش خریداران ، شرط بندی از سوی تولیدکنندگان خودروی نامرغوب و سیاستمداران که علت وضعیت فعلی هستند ، فریاد زدن و آشفتگی بازار است.

پس از شنیدن نظرات فوق ، بیانیه ای در بند 8 قرائت شد که فکر می کنم توسط 183 نماینده امضا شده است. نکته اصلی این بیانیه دستور تعطیلی دفاتر دولتی کارمندان دولت به صورت رایگان بود. زیرا آنها حقوق خود را در پایان ماه دریافت می کنند. اما همین نیاز برای تجارت آزاد هزینه می شود. بنابراین ، دولت باید تمام یا بخشی از این هزینه ها را متحمل شود. رئیس جلسه همچنین با تأکید بر محتوای بیانیه ، نماینده دولت را یادآوری کرد. گزاره بسیار دقیق وی دست کم از آوریل سال جاری یادداشت های متعددی را در این زمینه منتشر کرده است و خاطرنشان کرده است که “عدم حمایت از شرکت” دستگاه تولید پول کشور را مختل می کند و “عدم حمایت از خانواده” فقر ، ناهنجاری و تخریب اجتماعی را گسترش می دهد. به منظور صرف هزینه در اجرای این دو سیاست ، من راه حل ویژه ای مبتنی بر انتشار اوراق بهادار بر اساس دارایی های صندوق ملی ساخت و ساز ، معادل 20 20 میلیارد پیشنهاد کرده ام. اما این گفته چیزی بیش از یک ظرف یکبار مصرف خالی به نام چلوکباب سلطانی نبود.

مجلس مکانی برای خواندن هیچ بیانیه ای نیست. به عنوان یک قاعده ، وقتی موضوعی توسط 183 نماینده تأکید می شود ، به این معنی است که قدرت تبدیل شدن به یک قانون لازم الاجرا را دارد. اگر پارلمان سیاستی را پیشنهاد کند که نیاز به بودجه دارد ، باید موقعیت خود را مشخص کند. این بودجه شامل پیش بینی همه منابع درآمد دولت و تعیین محل مصرف آنها و تأیید دولت و مجلس است. ارائه بدون بودجه برای هر مورد هزینه ای چیزی بیش از بسته بندی ظرف خالی نیست. ایران از معدود کشورهایی است که از زمان شیوع کرونا تاکنون دولت و پارلمان در بودجه سالانه خود اصلاح نکرده است. در عین حال ، سیاستمداران آن هر روز از مکان های ناشناخته دستور می دهند. باز هم ، این یکی از معدود ناظرانی است که به صراحت از دولت خواست که لایحه اصلاحی را به پارلمان بفرستد ، و به دولت توصیه می کند اصلاحیه بودجه را ارائه دهد.

در سخنرانی اخیر ، سخنران گفت: “بی تفاوتی در مورد مسکن ، بورس سهام ، کالاهای اساسی ، تعرفه ها ، سیاست های پولی و بانکی ، سیستم بودجه ، حداکثر تخصیص ارز ، تجارت ارز و بازار خودرو ، تورم”. ترک بازار و نادیده گرفتن تولید ملی مربوط به جاستوریا ، میشیگان و آریزونا نیست ، بلکه مربوط به پاستور ، بهارستان ، باب همایون و میراماداست. “بنابراین آدرس غلط به مردم ندهید.” مشکل این گفته این است که مشخص نیست آیا این بدان معناست که Pastor و Bahrastan به یک آشپزخانه خیریه تبدیل می شوند که چک های برگشتی غیرممکن را توزیع می کند یا مکانی که تولید چلوکباب را کنترل می کند و آن را در دسترس هزاران تولید کننده قرار می دهد. و انتخاب را به عهده خریدار می گذارد.

درست است که باید این مشکل در ایران بررسی شود ، اما دقیق تر اینکه این مسئله باید در کارخانه سیاستگذاری ملی بررسی شود. وقتی سیاست دسترسی به عوامل تولید ، از جمله سرمایه ، فناوری جدید ، مواد اولیه و نیروی کار آگاهانه را محدود می کند و سپس به کارآفرینی ، نوآوری ، سازماندهی ، رقابت عادلانه دستور می دهد تا مداخله کرده و موانع جدی تری را در روند تولید ایجاد کند به نام بی توجهی به هزینه ها و خروج از بازار بزرگترین سو mis سو to استفاده در مبادلات مالی ، تجارت و دسترسی به بازارهای بین المللی با تمرکز بر جورجیا ، میشیگان و آریزونا است.

آقایان وانمود می کنند که سیاست توزیع بی معنی در اقتصاد ایران برای جلوگیری از چرخه تولید منابع ملی هیچ ارتباطی با آنچه که آنها اصرار دارند ندارد. در این فضای ملی طبیعی است که کف بازار و تولیدکنندگان و اصناف کوچک نیز تحولات خارجی را دنبال می کنند. آنها ارتباط بین زندگی خود و متغیرهای خارجی تحمیل شده توسط سیاست غلط این کارخانه را می بینند و صرف نظر از نظرات سیاستمداران ، آنها به احساس اعتماد خود اعتقاد دارند ، بنابراین ، من با آنها موافقم که نباید آدرس غلط داده شود. اما بزرگترین آدرس اشتباه امکان گرفتن چک چک رایگان است.

* چهارشنبه ، 19 نوامبر ، 201 چهارشنبه در روزنامه همشهری منتشر شده است

دکمه بازگشت به بالا