تروما چیست و چگونه کنترل می‌شود؟

به گزارش دنیای 77، فراد او نوشت: «ساعت 1:45 دقیقه پنجشنبه در ژوئن بود. از خواب بیدار شدم و ملافه تخت را محکم گرفتم. همه چیز اطرافم می لرزد. احساس سردرگمی می کنم. نمی دانستم چه اتفاقی دارد می افتد. اول فکر کردم شاید کابوس زلزله دیده ام. تنها چیزی که می دانستم این بود که با ترس شدید از خواب بیدار شدم و ناگهان از دور صدای جیغ و داد و صدای آژیر را شنیدم. آن موقع بود که متوجه شدم اتفاق بسیار بدی افتاده است. از پنجره پشتی اتاق خوابم به بیرون نگاه کردم تا ببینم چه اتفاقی افتاده است، اما همه چیز به طور غیرعادی تاریک بود، غبار صبحگاهی مانند ستاره ها می درخشید. وقتی مکانم را پیدا کردم و مطمئن شدم اعضای خانواده‌ام سالم هستند، لباس پوشیدم و بیرون رفتم تا ببینم چه اتفاقی افتاده است.

یادم هست باد هنوز پر از آوار بود و آوارها اینطور می چرخیدند و همه چیز را لایه نازکی از غبار خاکستری پوشانده بود. وقتی بیرون می روم، همسایه ام را می بینم که با یک حوله در گوشه ای ایستاده است. صورتش رنگ پریده و مات شده بود، پلک نمی زد و دهانش باز بود. از او پرسیدم چه اتفاقی افتاده است و او چیزی جز ساختمان آن طرف خیابان نگفت. برج‌های Champlain در حاشیه فلوریدا قرار داشتند و حداقل نیمی از مجموعه در بالای ساختمان فرو ریخت، کل دوازده طبقه، و ساختمان در طول روز شلوغ بود.

چند وقت پیش با دهان باز از شوک ایستادم. وقتی قلبم از درون می تپید. داشتم به این فکر می کردم که چه زندگی از دست رفت و چه بلایی سرمان آمد.

من شخصاً هیچ یک از قربانیان آن ساختمان را نمی شناختم، اما فراموش نمی کنم که بسیاری از آنها را دیدم که در ایوان هایشان آرام گرفته بودند. منظره دریا از آنجا به خصوص در شب و زیر نور مهتاب قطعا دیدنی بود. متأسفانه، تنها منظره آن صبح، توده وحشتناک خاک در نزدیکی دریا بود.

در روزهای بعد، تیم های جستجو و نجات از تمام مناطق مجهز به جرثقیل، کاوشگر، پهپاد و سگ در محل حاضر شدند و به دنبال نشانه های حیات بودند. حتی رئیس جمهور ایالات متحده برای حمایت از خانواده قربانیان و امدادگران اولیه که برای نجات جان قربانیان تلاش خستگی ناپذیری کردند، به صحنه آمد. اما در نهایت پس از این همه تلاش و شجاعت، هیچکس نجات پیدا نکرد. اگرچه دردی که می کشم به اندازه درد خانواده های قربانیان نیست، اما آن را در اعماق وجودم احساس می کنم، زیرا حتی پس از آن فاجعه همچنان در اضطراب و اندوه عمیقی هستم.

تروما چیست؟

تروما یا تروما تجربه ای غم انگیز و دردناک است. تقریباً همه ما تقریباً یک یا چند رویداد آسیب زا را تجربه می کنیم، درست مانند مرگ در طول زندگی. می توان گفت آسیب های روانی، از جمله تمام شگفتی های زندگی، بخشی از تجربه ما انسان هاست. در واقع، تخمین زده می شود که 70 درصد از همه بزرگسالان حداقل یک رویداد آسیب زا را در طول زندگی خود تجربه می کنند.

هر نوع حادثه آسیب زا می تواند باعث آسیب روحی شود. از جمله سوء استفاده عاطفی، خشونت، بلایای طبیعی و حوادث. با این حال، اساساً دو نوع تروما وجود دارد:

نوع 1: تصادف درست مانند یک تصادف رانندگی یا یک بلای طبیعی مانند زلزله است.

نوع 2: یک رویداد آسیب زا که طولانی و مکرر است، مانند آزار عاطفی توسط متجاوز در مدرسه که تکرار می شود.

ترومای روانی، مانند بسیاری از آسیب های فیزیکی، زخمی است اما لزوما قابل مشاهده نیست. در واقع علائم آسیب روحی و روانی می تواند ماهیت روحی و جسمی داشته باشد.

شایع ترین علائم روانی عقب ماندگی ذهنی عبارتند از: بیهوشی، عصبانیت، اضطراب، احساس گناه، غمگینی، سردرگمی، سرخوردگی و شرم.

شایع ترین علائم جسمی عقب ماندگی ذهنی عبارتند از: خستگی، تمرکز کم، بی اشتهایی، پرخوری، بی خوابی، پرخوابی و فشار خون بالا.

اگرچه اکثر مردم حداقل یک رویداد آسیب زا را در طول زندگی خود تجربه می کنند، اما همه افراد در نتیجه تجربه یک رویداد آسیب زا آسیب روحی یا روانی را تجربه نمی کنند. با این حال، احتمالاً شناخته شده ترین اختلال تروماتیک PTSD یا اختلال استرس پس از سانحه است. این اختلال نتیجه مرگ واقعی، آسیب جدی، یا قرار گرفتن در معرض یا تهدید به خشونت جنسی است که ممکن است مستقیماً توسط شخصی که شخصاً تحت تأثیر این اختلال قرار گرفته است، تجربه یا شاهد باشد. سپس در اثر آن حادثه آسیب زا، فرد خاطرات و خاطرات مکرر، ناخواسته و آزاردهنده ای را تجربه می کند.

بسیاری از افراد مبتلا به PTSD در ایجاد روابط نزدیک مشکل دارند و اغلب از موقعیت هایی که یادآور یک رویداد آسیب زا هستند اجتناب می کنند. برخی از علائم رایج PTSD عبارتند از تحریک پذیری (تحریک پذیری و نوسانات خلقی)، بی حالی، واکنش های اغراق آمیز، اختلالات خواب و خشونت، رفتارهای خود تخریبی از جمله خودکشی و اعتیاد.

ما نمی گوییم که از این پس باید سعی کنید خود را برای یک تجربه آسیب زا قریب الوقوع آماده کنید، بلکه می گوییم که ابزارهای لازم برای مقابله مؤثر با چنین رویدادی را دارید. به همین منظور در ادامه این مقاله شما را با 5 روش موثر برای رهایی از استرس ناشی از حوادث آسیب زا آشنا می کنیم.

ابراز وجود

برای برخی از افراد، به اشتراک گذاشتن و به اشتراک گذاشتن تجربیات خود از یک فاجعه که متأسفانه در برابر چشمان آنها رخ داده، آرامش بخش است، و برای من، این مقاله راهی سالم برای بیان سازنده احساساتم است.

هنوز برای من سخت است که در مورد آن تراژدی بدون تجدید نظر در برخی از آن صحبت کنم. با این وجود، من می توانم این را با ناراحتی عاطفی نسبتا کمی بنویسم. من شدیداً معتقدم که نوشتن به من کمک کرده است تا جهان را از منظری عینی تر و خودمحورتر ببینم و مطمئن هستم که نوشتن در مورد احساسات و خاطرات برای کسانی که حوادث آسیب زا را پشت سر گذاشته اند مؤثر خواهد بود.

با این حال، اگر وقت یا حوصله نوشتن درباره اتفاقات تلخ تجربه خود را ندارید، می توانید احساسات خود را از طریق هنر بیان کنید. گاهی یک عکس به اندازه هزار کلمه می ارزد.

مشاوره

درد عاطفی یک رویداد آسیب زا ممکن است به طور کامل درمان نشود. بنابراین علاوه بر خودافشایی، مشاوره راه دیگری برای مقابله با این آسیب است. یک درمانگر آموزش دیده می تواند به شما کمک کند تا احساسات خود را به طور سازنده و با سرعت قابل کنترل ذهنی پردازش کنید.

مشاوره این پتانسیل را دارد که به شما کمک کند راهی مطمئن برای خروج از خاطرات تلخ پیدا کنید و این با راهنمایی حرفه ای انجام می شود تا شما را در مسیر درست نگه دارد. در درمان بیماران تروما، حساسیت از طریق حرکت چشم و پردازش مجدد یا EMDR شناخته شده ترین روند بالینی است.

درمان ادعا می کند که پس از تجربه یک رویداد آسیب زا، مغز را به کار می گیرد تا افکار، احساسات و تصاویر را آزاد کند و روان درمانی EMDR مسیری ذهنی ایجاد می کند که به طور موثر عوامل آزاردهنده از جمله حداقل میزان آشفتگی عاطفی را آزاد می کند.

مراقبه

چشم ها و گوش های شما ممکن است آنطور که باید قبل از بلوغ باز نباشند. می توان آرامش را سلب کرد. در هر شرایطی که باشید، کنترل روح شما در دستان خودتان است، که به اعتقاد من دروازه ورود به احساسات شماست.

مدیتیشن به شما کمک می کند تا با اعماق درون خود ارتباط برقرار کنید تا بتوانید احساس آرامش درونی بیشتری داشته باشید و آن را برای محافظت از روح خود در برابر انرژی منفی پرورش دهید. مدیتیشن، همراه با سایر مداخلات مکمل غیردارویی، نشان داده شده است که به طور قابل توجهی علائم شدید PTSD را که جانبازان پس از جنگ تجربه کرده اند، کاهش می دهد.

بنابراین تمام وسایل الکترونیکی را دور نگه دارید! (نترسید، شما قادر به انجام آن خواهید بود.) برای درمان روح و روان خود آماده باشید و برای چند لحظه نگران چیزی جز سلامت روان خود نباشید.

یک مکان آرام و امن برای شروع پیدا کنید، احتمالاً در کف اتاق خواب و شاید جایی نزدیک پنجره. کفش‌هایتان را در بیاورید، آرام، چهار دست و پا بنشینید، سپس دست‌هایتان را به آرامی روی ران‌هایتان بگذارید و چشم‌هایتان را ببندید. چند نفس عمیق بکشید و شروع به بستن ذهن خودآگاه خود کنید و در عین حال قدرت شفابخش آرامشی را که در آن لحظه شما را احاطه کرده است در آغوش بگیرید. تا زمانی که می خواهید در این موقعیت بمانید!

بازی

ورزش منظم می تواند استرس را کاهش دهد. چگونه؟ تولید اندورفین را افزایش می دهد، یک انتقال دهنده عصبی در مغز که به کنترل خلق و خو کمک می کند. علاوه بر این، ورزش هوازی گردش خون را بهبود می بخشد، که برای دستیابی به سطح مطلوب سلامت ضروری است، زیرا جریان خون و اکسیژن کافی را به تمام اندام های بدن می رساند. در نتیجه قلب را سالم و ذهن را هوشیار نگه می دارد تا بتوانید احساسات خود را با وضوح بیشتری پردازش کنید.

ورزش باعث تقویت بدن و کاهش وزن اضافی می شود که قوی ترین پادزهر برای علائم تروما است.

روابط

ترک یکی از شایع ترین علائم مرتبط با تروما است. در بسیاری از موارد، کسانی که آسیب دیده اند برای جلوگیری از آسیب های اضافی از دیگران دور می شوند. اما از آنجایی که انسان در درجه اول موجودی اجتماعی است، ناخواسته از همنوعان خود دور شده و فرصت یک زندگی پربار و پربار را می گیرد.

افرادی که در کودکی مورد آزار عاطفی، فیزیکی یا جنسی قرار گرفته‌اند، معمولاً نمی‌توانند در بزرگسالی به دیگران اعتماد کنند. در نتیجه، به عنوان بزرگسالان، ممکن است نتوانند روابط بین فردی قوی ایجاد کنند. بر این اساس، من قویاً توصیه می‌کنم که هر کسی که در هر زمانی از زندگی خود هر نوع آسیبی را تجربه کرده است، به یک گروه پشتیبانی بپیوندد تا با افرادی که تجربیات مشابهی را تجربه کرده‌اند ارتباط برقرار کنند.

نتیجه

در نتیجه، تروما بخشی اجتناب ناپذیر از تجربه انسانی است. همه ما در مقطعی از زندگی، دیر یا زود حداقل یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنیم. به عبارت دیگر، وقوع این پدیده اجتناب ناپذیر است. اگر سعی کنید تا آخر عمر از حوادث آسیب زا اجتناب کنید، احتمالاً تجربیات شگفت انگیز زیادی را که زندگی ارائه می دهد از دست خواهید داد. خبر خوب این است که با گذشت زمان و در بسیاری از موارد با سخت کوشی خود، می توانید از آسیب های روحی و جسمی بهبود پیدا کنید.

پیام تمام شد