این مقاله‌های قاتل! – دنیای 77
شجره نامه انحطاط جامعه ایران در این یادداشت درج نشده است. اما آنچه در مقابل چشمان ما به عنوان ناظر نهفته است، آشکارتر از آن است که بی اهمیت باشد. قوانین، قوانین، دستورالعمل‌ها، بخشنامه‌ها و اسنادی که توسط دولت در تمامی ابعاد جامعه ایران طراحی، برنامه‌ریزی، ابلاغ و اجرا می‌شود، به عنوان یک موجود زنده در حیات جامعه نفوذ می‌کند. گویی جامعه درختی مصنوعی است که به هر شکلی و تحت هر شرایطی و با هر سلیقه ای می توان تصمیم گرفت. آن را برمی دارد، از گلدان بیرون می آورد و در جای دیگری می کارد، مدتی از زمین خارج می کند یا در محیط باز یا بسته نگه می دارد.
این فرض هولناک مبنی بر امکان صدور دستورالعمل ها و مقررات برای همه شرایط جامعه به نتایجی منجر شده است که هر ایرانی می تواند آن را در تجربه زیسته حوزه عمومی و حتی جنبه های خصوصی زندگی خود بیابد و درک کند. این تداوم در نگاه کردن به جامعه به عنوان موجودی مصنوعی که می توان به هر شکلی با آن مقابله کرد، هر روز نتایج شگفت انگیزی به همراه دارد.
یکی از این نتایج خودکشی دانشجوی دکتری مهندسی برق دانشگاه تهران است. الزام بیهوده و سودآور برای افزودن نام استاد در کنار نام دانشجو به عنوان نویسنده اصلی یا نام شخصی که توسط استاد به عنوان نویسنده و در واقع نویسنده تنها مقاله توصیه می شود از جمله قوانینی است که تعداد زیادی از دانش آموزان در وضعیت بد و اجتناب ناپذیری قرار دارند. در مقطعی یکی از آنها تصمیم می گیرد تا به زندگی خود پایان دهد تا بار این قاعده غیرمنطقی و تبعیض آمیز را به دوش بکشد. البته نمی دانیم چند مورد اتفاق افتاده است، اما می دانیم که قوانینی که برای پذیرش یک مقاله علمی طراحی شده است به گونه ای تنظیم شده است که تلاش دانش آموز به عنوان نویسنده هزینه رتبه و ارتقاء داشته باشد. استاد
در جامعه ایران که هر روز زوایای انحطاطش پیدا می شود، اما مقاله قاتل پیدا نشد! امیدوارم این حادثه تلخ منجر به حذف قوانین تبعیض آمیز در نگارش مقالات علمی و رتبه ها و امتیازات ناشی از آن شود. هرچند بعید است این اتفاق بیفتد. لازمه این امر، فرض جامعه به عنوان موجودی با حیات است که در برابر هر اقدام نامتعادل و نامربوط واکنش خاص خود را دارد. چیزی که تصمیم گیرندگان ایرانی یا از آن بی خبرند و یا تمایلی به پذیرش آن ندارند.
6565