مخالفان صلح امام حسن(ع) – دنیای 77

صلح امام حسن (ع) واکنش های مختلفی را به دنبال داشت. در همین حال ، پاسخ وحشیانه برخی از شیعیان هنوز مستلزم مطالعه و بازخوانی است. مقصود از واکنش منفی شیعیان در برابر این اقدام این است که عده ای به شدت و پرخاشگری به صلح نرسیدند و از تصمیم امام (ع) انتقاد کردند.

چرا این موضع افراطی شیعه به بررسی همه پیشنهادات تاریخی مربوط به آن بستگی دارد. به عنوان نمونه ای در اینجا ، در جلد چهلم بحار الانوار ، در فصل هجدهم از فصل های مربوط به زندگی امام حسن (ع) نه روایت (و روایات بعدی روایت نهم) بررسی شده است.

بر اساس این روایت ، مخالفان صلح امام حسن (ع) از تعابیر مختلفی برای بیان مخالفت خود استفاده کرده اند. این توضیحات می تواند به آنها کمک کند تا بفهمند چه چیزی در ذهن آنها می گذرد: تحویل خلافت (و قد ما مانند انتقام از معاویه است) ، ستایش (به معنای لطافت اضافی) ، سازش (نه) اختراع معاویه و فضیلت) و (صالح الحسن بن) علی ابن ابی طالب معاویه ابن ابی سفیان) ، اطاعت من فخلث ام نقک و قلدث با این حال ، ما Altagih Yhkm را می بینیم به جز الله ، الکتال (فروشنده لاما حسنعلی معاویه قبلیت تتلاقی ترک بجار آلاساف پاندیت و الکت الههر) بازیابی ناموفق بود (ورق فاضل فضل الحربی خ

با مرور پاسخ امام (ع) به مخالفان ، می توان فهمید که وی از شش توضیح سازش ، دشمنی (به معنای صلح) ، انصراف از مهرها ، کنار گذاشتن جنگ ، آشتی (رفتار صلح آمیز) و وفاداری نیز استفاده کرده است. این کلمات محوری در سخنان امام ، زیرا در پاسخ به مخالفت است ، ممکن است بیانگر ذهنیت و نگرانی مخالفان صلح باشد.

ترکیب این کلمات کلیدی به عنوان ویژگی اصلی مکالمه منجر به این نتیجه می شود که مخالفان امام حسن (ع) بیش از دو گزاره در ذهن ندارند. یک جنگ و دیگری صلح؛ اولی به عنوان استاندارد و دومی به عنوان پادزهر. به گفته مخالفان صلح ، به محض اینکه کسی سخنرانی دوم را بنام جنگ و جنگ ترک کند ، ناگزیر وارد یک سخنرانی ضد یهودی دیگر می شود.

کلمات ستایش ، سازش ، دادگاه ازدواج و صلح از یک طایفه و جنگ و جنگ از یک قبیله دیگر آمده است. دعای امام حسن (ع) نماز خواندن و ترک جنگ محسوب می شود. گویی مخالفان امام تصور می کردند که با کنار گذاشتن جنگ با معاویه یاغی مرگبار و تسلیم صلح ، قیمتی را نقض کرده اند.

با انتقاد از دیدگاه های مخالفان امام حسن (ع) ، می توان گفت که ایده سومی نیز مورد غفلت واقع شده است و آن ایده یا بیانیه جهاد است. جهاد محدود به جنگ و جنبش های نظامی و استفاده از شمشیر نیست ، بلکه شامل هر نوع کار سخت انگیزه ای مذهبی است و حداقل سه اختلاف با جنگ وجود دارد:
منشأ جنگ تعارض منافع بین دو طرف است ، اما جشن جهاد یک واجب شرعی است.
آن جنگ ممکن است برای خدا باشد و ممکن است به خاطر خدا نباشد ، اما به معنای دینی جهاد نمی تواند به خاطر خدا باشد.
جنگ با صلح هم مرز است ، اما جهاد مرز و نقطه پایانی ندارد ، به عبارت دیگر ، هرگز متوقف نمی شود.

بنابراین ، جهاد معنای مشترکی دارد و فراتر از جنگ و صلح است. درگیری با جنگ و صلح می تواند هر دو نمونه جهاد باشد.

به نظر می رسد غفلت از مفهوم وسیع تری از جهاد و شباهت جهاد و جنگ باعث شد که مخالفان صلح امام حسن (ع) احساس کنند با کنار گذاشتن جنگ و برقراری صلح ، هرگونه ارزش دینی نقض شده است. اگر آنها توجه می کردند که جهاد یک نظم مذهبی جدایی ناپذیر است و دارای ارزش ذاتی است و جنگ و صلح (به معنای متعارف) هیچ ارزش ذاتی ندارد و جهاد همیشه به عنوان جنگ تلقی نمی شود ، احتمالاً چنین موضعی نمی گرفتند. غفلت از مفهوم کلی جهاد و تشبیه آن با جنگ هنوز هم در مواضع برخی جریانات سیاسی دیده می شود.

* منتشر شده در کانال تلگرامی نویسنده. بان آبان