عید قربان؛ نماد تبعیت و بی‌خویشتنی
اولین: امر الهی به محض عمل به احکام آن محقق می‌شود، اما به محض تخلف از فرمان الهی، تخلف محسوب می‌شود، سایر کارهایی که از انجام آن‌ها نهی می‌شویم، وقت ندارند و همیشه باید ترک شوند.
باز بسته به موقعیت خاص، امر نهی الهی تغییر می کند، مثلاً نماز رحم واجب است و دستور الهی به آن داده می شود، اما اگر بدانیم که نتیجه نماز تعارض است. یک رحم خاص، آنگاه امر به نهی تبدیل می شود.
دومین: طبق آنچه در قرآن کریم آمده است، ابتدا مقرر شد که حضرت ابراهیم (علیه السلام) فرزندش اسماعیل را که پس از سالها انتظار به دنیا آمده بود، به پیشگاه خداوند بیاورد و او را ذبح کند. از صبوران در امر خدا باش.
عنصر مرکزی صمیمیت خدا با پدر و پسر در این صحنه به تصویر کشیده شده است. پدر امر الهی را اطاعت کرد و دستور بریدن سر فرزند را صادر کرد و سپس او را از این امر نهی کردند و ابراهیم هم از اطاعت از این امر سر باز زد و هم از معاشرت با فرزند که به دلیل سنوات رواج بیشتری داشت خودداری کرد. انتظار تولدش در چشم پدر. بریده شد و پسر نیز سر بر آستان تسلیم گذاشت و جان خود را در اطاعت از فرمان خداوند شست.
سوم: دست کشیدن از آنچه که انسان دوست دارد باید با هدف و الهام انجام شود، هر وقت بخواهد دست بکشد، دل شکسته و به قول سعدی:
چیزها نباید در قلب شما متوقف شوند
دل شکستن سخته
شمس تبریزی در سال 642 قمری در 38 سالگی مولانا را ملاقات کرد و در مدت دو اقامت 16 و 7 ماهه در قونیه (با هم بود، شمس و مولانا 23 ماه با هم بودند) و با رومانا دوست شدند. او توانست مولانا فقیه و شیخ الاسلام را که در سخنرانی ها و سخنرانی ها و خطبه هایش غنی بودند به فردی وارسته فداکار تبدیل کند. برخی به اطلاعاتی که به شمس مولانا داده اند اشاره می کنند و آن را دلیل تغییر زندگی مولانا می دانند، اما شاید درست باشد که گفته شود شمس چیزی به مولانا نداده است. بلکه سعی می کرد مولانا را متقاعد کند که از مال و بدی های نامتعادل بسیار او دست بردارد و در ثروت او قتلی رخ دهد. غرور، تکبر، تکبر، عزت نفس و عزت نفس را می کشد، به قداست طبیعی خود باز می گردد و صمیمیت شکوفا می شود.
چهارم: کسانی که به نزدیکی رسیده اند و جاذبه و جاذبه را احساس کرده اند، پس از ریاضت های ایثار و خویشتن داری به آن رسیده اند.
در قرآن کریم داستان حضرت ابراهیم (علیه السلام) نماد گذشت و اتکاء به نفس است.
اگر جانشان را فدای دوستانشان کنند
در مقابل او جز پلاک مهرش شرم مکن (ثنا: گجانوی)
ترک خود و مال بدون امید به قرب و محبت معشوق ممکن نیست. عشق انسان را به سوی خود می کشاند و خود را مرکز ثقل هستی می داند و او را تشویق می کند که به خاطر صمیمیت و آرامش در حضور عزیز از هر چیزی که مال او نیست دست بردارد.
حضرت ابراهیم (ع) بدون اینکه سر اسماعیل (ع) را بگیرد قلب فرزندش را برید. هر دو می خواستند با گسستن پیوندی که آفرینش و خالق را از هم جدا می کند، آشتی کنند.
اگه عاشق بشی یه روز دنیا تموم میشه
انسنگ نقش مقصود از کارگاه فیل (حافظ)
پنجم: دعاها در حدیث «قربانی» آمده است: الصلات القربان کل تکبه الحدیث امام رضا علیه السلام و در کتاب بزرگ من لا یحضره الفقیه جلد 1 انجام شده نقل شده است. . صفحه 210 که به این معناست: «نماز هر انسان صالحی را به خدا نزدیک می کند».
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز می فرماید: نماز قربانی مؤمنان است. (کنج الامال: 18907) نماز مؤمن را به خدا نزدیک می کند.
در هر دو روایت، رفتن به سوی خدا از طریق نماز، برای اهل ایمان (مؤمنان) و صالحان در عمل (تقی، صالح، صالح) مقرر شده است. ایمان مؤمن در مرحله ایمان و تقوا و تقوا در مرحله عمل. در نتیجه ایمان و صداقت قلب دو عنصر اصلی تقرب به خدا از طریق دعا هستند. پس ایمان و عمل صالح برای رسیدن به قرب الهی از هر جهت لازم است. زیرا کارگاه ایمان و محل بیان آن محل کار است.
ششم: داستان حضرت ابراهیم (علیه السلام) نمایش ایمان و عمل صالح، اطاعت از فرمان خداوند و در نهایت نمایش ایثار است. ابراهیم سر شهوت و اشیاء خود را ذبح کرد تا سر بنده خود را بلند کند. این دکترین خارج از زمان و مکان است. در دنیای امروز که جهان پر از کثرت گرایی است و اندیشه بشری به هزاران کثرت وارد شده است، هدف اصلی خلقت بازگشت به خود و تمرکز بر اصل حقیقت، خود ویرانگری و مرکز ثقل است. ، گمشده ایثارگر را دریابید. چه بر من گذشت و چه گذشت و تو را یافتم. خدایا اونی که تو رو از دست داد چی گرفت؟ و اونی که تو رو پیدا کرد باخت؟ (بخشی از دعای عرفات)