رواج «فابینگ» بین خانواده‌ها – دنیای 77
یک روانشناس اجتماعی با اشاره به شیوع پدیده «فاب» (اتکای شدید به تلفن همراه و سایر وسایل ارتباطی هنگام حضور در مجالس و خانواده) می گوید: «این روزها در مجالس و مهمانی های خانوادگی، شاهد هستیم که مردم زمانی را به تلفن همراه خود اختصاص می دهند. ) یعنی این افراد از نظر فیزیکی در میان جمعیت نشسته اند اما کاری به هم ندارند و مدام به گوشی، تبلت و … توجه دارند. در این میان، کرونا در کنار بسیاری از عوامل دیگر باعث گسترش سریع «فابینگ» در جامعه شد و به نظر می‌رسد که کرونا در دوران بعدی بسیار دیرتر با این اتفاق مواجه شود.
دکتر علیرضا شریفی یزدی در گفت وگو با دنیای 77، وی گفت: اپیدمی کووید 19 به شدت به روابط اجتماعی مردم آسیب وارد کرده و خلأهای ارتباطی را از طریق ابزارهای دیجیتال پر کرده است و انجام شده و به نظر می‌رسد خیلی دیرتر با این رویداد مواجه خواهیم شد.
وی با بیان اینکه توسعه فناوری منجر به گسترش ارتباطات سطحی شده است که خود پیامدهای مثبت بسیاری از جمله افزایش آگاهی و آگاهی عمومی را در پی داشته است. نتیجه. یکی از مهمترین آنها “فابینگ” یا اتکای قوی به تلفن های همراه و سایر وسایل ارتباطی هنگام پیوستن به دوستان و خانواده است.
فابینگ چیست؟
«فابینگ» اصطلاح جدیدی در روانشناسی و جامعه شناسی ارتباطات است و به این معناست که افراد به صورت فیزیکی در یک گروه حضور دارند، اما به دلیل وابستگی زیاد به وسایل فناوری ارتباطی مانند تلفن همراه، لپ تاپ، تبلت و …. اغلب سعی می کنند با دیگران خارج از آن فضا و گروه فیزیکی ارتباط برقرار کنند و توانایی برقراری ارتباط مستقیم، عمیق، سالم و هدفمند با افراد اطراف آن گروه فیزیکی را از دست می دهند.
شیوع فاب در خانواده
به گفته وی، امروزه پدیده «فابینگ» در خانواده ها بسیار رایج است، به طوری که در مجالس خانوادگی یا مهمانی ها می بینیم که افراد با تلفن همراه خود وقت می گذرانند. یعنی این افراد از نظر فیزیکی در یک جا نشسته اند اما کاری به هم ندارند و مدام به گوشی، تبلت و … خود توجه دارند تا اگر فرصتی برای صحبت با مردم باشد. مونتاژ کنید، مکالمه بسیار سریع خواهد بود و دوباره به تلفن همراه آنها توجه کنید.
فرصتی برای فرار از وضعیت “فابینگ”.
شریفی یزدی، برخی افراد زمان زیادی و برخی دیگر زمان کمتری را صرف «فابینگ» می کنند، درباره دلایل روانی این پدیده افزود: بخشی از آن به بدتر شدن روابط عادی بین افراد برمی گردد. به طوری که افراد از ابزار ارتباطی خود به عنوان وسیله ای برای فرار از موقعیت فیزیکی و ارتباط با مکان های دیگر استفاده می کنند. از سوی دیگر بحث تفاوت های بین نسلی که گاه به صورت شکاف بین نسلی و گاه به صورت شکاف بین نسلی رخ می دهد، شاید مبنای این پدیده باشد چرا که گاه نوجوانان و جوانان ادبیات مشترکی ندارند. افراد در دوران پیری. و به فابینگ برمی گردند. در واقع «فابینگ» برای آنها مقوله فرار از موقعیت است.
وی در ادامه تصریح کرد: گاهی افراد خیلی سریع جذب درگیری می شوند و در گفتگو با دیگران به دعوا می پردازند، برای پرهیز از تنش و دعوا، سر را در «حفظه» تلفن همراه انتخاب کرده و در نتیجه توجه بیش از حد به تلفن همراه دارند. آنها خودشان جذب فابینگ می شوند.
ناامیدی و اضطراب؛ اولین اثر روانی “فابینگ”
روانشناسان اجتماعی «افسردگی» را اولین اثر روانی «فابینگ» می‌دانند و درباره تأثیرات روان‌شناختی «فابینگ» توضیح می‌دهند: «تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به «فابینگ» یا از افسردگی رنج می‌برند یا اگر قبلاً از افسردگی رنج می‌برند، افسردگی آنها در حال بدتر شدن است. و بدتر از آن، از سوی دیگر، افراد مبتلا به “فابینگ” معمولاً احساس اضطراب بالایی دارند.
از درگیری با “فابینگ” تا “موبو فوبیا”
او معتقد است که اغلب مبتلایان به «فابینگ» به «موبوبوبیا» نیز مبتلا هستند به طوری که به دلایلی موبایل از روی آن ها برداشته می شود و همراه با علائم آن، احساس ترس و فوبی عجیبی در آن ها ایجاد می کند. معمولاً در حین کار عادی و ضروری موبایل همراه خود دارند، مثلاً هنگام صرف غذا و سر میز شام تلفن همراه همراه خود دارند و اگر تلفن همراه برای مدت کوتاهی از آنها دور باشد، احساس خبر مهمی می کنند. اتفاقی که می افتد این است که از آن خبر و رویداد مهم عقب نشینی کرده اند.
شباهت آن با «فابینگ» و «اعتیاد»
شریفی یزدی با اشاره به اینکه افراد مبتلا به «فابینگ» کم کم دچار اختلال وسواس فکری یا وسواس فکری عملی می شوند، وسواس را در بین افراد مبتلا به «فابینگ» بیشتر مشاهده می کنند و اظهار داشت: افرادی که با «فابینگ» تعامل دارند، احساس غفلت می کنند. ، جدی گرفته نمی شود و حرف آنها برای طرف مقابل ارزش چندانی ندارد. اگرچه افراد مبتلا به “فابینگ” تمایلی به انجام این کارها ندارند در واقع می توان گفت که این افراد معتاد هستند و کارشان نیز اعتیادآور است، زیرا مطالعات انجام شده بر روی مغز افرادی که درگیر «فابینگ» و مواد مخدر هستند، نشان داده است که یک ناحیه مشترک آسیب مغزی این افراد است.
از دست دادن ارتباطات بین فردی و «اتمیزه شدن» افراد
روانشناسان اجتماعی «اتمیزه کردن» را یکی از مضرات فابینگ توصیف کرده و خاطرنشان کردند: در چنین شرایطی، روابط بین فردی، دوستانه و خانوادگی به تدریج کم رنگ می شود و افراد به «اتم» تبدیل می شوند، یعنی افراد احساس می کنند ذرات معلق در فضا هستند. با هر باد در جهت مخالف بروید. در واقع، فاب ممکن است تنها علت این احساس سردرگمی، سردرگمی و سردرگمی باشد.
به گفته شریفی یزدی، اصولاً کسانی که از «فابینگ» رنج می برند، با افرادی که اصلاً نمی شناسند، درد دل می کنند و تکرار این پدیده این توهم را در بین آنها ایجاد می کند که این افراد دوستان عمیقی دارند که آنها را درک می کنند. و با آنها معاشرت می کنند. اما بر اساس پژوهش، افراط و تفریط در این رابطه منجر به شکنندگی آن و گاه سوء استفاده از اطلاعاتی که افراد «فاب‌باز» در اختیار دیگران قرار می‌دهند، می‌شود که در نهایت یکپارچگی و یکپارچگی زندگی خانوادگی را تضعیف می‌کند.
چه کسانی بیشتر در معرض فابینگ هستند؟
وی در پاسخ به این سوال که چه کسانی بیشتر به “فابینگ” مبتلا می شوند، گفت: عموماً افرادی که “اجتناب” و “پرهیز” می کنند، بیشتر به “فابینگ” مبتلا می شوند. در واقع، هر چه فرد تمایل بیشتری به درون نگری عمیق تری در قطب درون نگری داشته باشد، احتمال بروز «فابینگ» در او بیشتر می شود، زیرا این افراد معمولاً نمی توانند یا تمایلی به برقراری ارتباط رودررو با دیگران ندارند. از سوی دیگر، افرادی که اعتماد به نفس پایینی دارند نیز در معرض خطر گرایش های فابین هستند.
روانشناسان بر این باورند که گوشی های هوشمند به افراد اجازه می دهند بدون ترس از محاکمه و بدون نگرانی جمعی با دیگران ارتباط برقرار کنند و بنابراین افراد مبتلا به “فوبی جمعی” بیشتر احتمال دارد که به یک فاب دست پیدا کنند.
همچنین به گفته این روانشناس اجتماعی، افرادی که احساسات خاص خود را ندارند یا احساس تنهایی می کنند، بیشتر مستعد «فاب زدن» هستند زیرا فکر می کنند از این طریق می توانند تا حدودی از تنهایی خود بکاهند.
شریفی یزدی ادامه می دهد: طبق تحقیقات انجام شده در این زمینه، زن و شوهرهایی که قادر به برقراری ارتباط صحیح با یکدیگر نیستند و از عدالت می ترسند، رازداری می کنند و یا از رابطه ما با یکدیگر راضی نیستند نیز ممکن است بیشتر مستعد شوند. “” برو
تک فرزند و “فابینگ”
وی با بیان اینکه کودکانی که افکار خود را با والدین خود در میان نمی گذارند بیشتر مستعد “فاب زدن” هستند، گفت: در مواجهه با اطلاعات نادرست در جامعه درباره داشتن فرزند باید این نکته را در نظر گرفت که “احتمال تعارض با فابینگ وجود دارد”. بیش از چند نوزاد با فواصل سنی مناسب.
روانشناسان می گویند کودکان بیشتر از آنچه از والدین خود می شنوند می بینند و بیشتر به رفتار والدین خود توجه می کنند تا به گفتار آنها، کودکان پنج ساله جذب فاب می شوند. برای جلوگیری از این امر، اولاً والدین باید از خطرات «فابینگ» آگاهی داشته باشند و در مرحله بعد، فرزندان را طوری آموزش دهند که خودشان مربی و خانواده خودشان شوند و «فابینگ» را در خانواده کاهش دهند. .
حوادث «عقب ماندگی فرهنگی» و «فاب بازی» در ایران
شریفی یزدی وضعیت کشور را «فاب» توصیف کرد و گفت: «عموماً در بخش تلفن همراه و شبکه‌های اجتماعی «عقب ماندگی فرهنگی» یا «عقب‌افتادگی فرهنگی» داریم، یعنی در کشور ما همیشه زمانی هست، یک خلأ وجود دارد. بین انجام، چون در ابتدا به اشتباه این فناوری‌ها را وارد می‌کنیم و بدون آموزش نحوه استفاده از این فناوری‌ها، آنها را به صورت گسترده در اختیار مردم قرار می‌دهیم و بنابراین «عقب ماندگی فرهنگی» در جامعه ما بسیار مشهود است. سوادآموزی را به مردم بیاموزیم و این یک نقص بزرگ در سیستم آموزشی ما است.
وی بر برنامه ریزی صحیح برای اوقات فراغت جوانان برای پرهیز از “فابینگ” تاکید کرد و افزود: یکی از دلایل اصلی پرداختن مردم به فابینگ این است که برای نوجوانان و جوانان برنامه ریزی خوبی داریم و هیچ علاقه ای به آنها نداریم. بنابراین «فابینگ» آسان‌ترین، در دسترس‌ترین و کم‌هزینه‌ترین ابزاری است که مردم از آن استفاده می‌کنند، در عین حال برخی خانواده‌ها راضی هستند که جوانان از این گونه انحرافات پرهیز کنند، ندانستن فضای مجازی به اندازه فضای واقعی برای نوجوانان منحرف است. جوانان.
این روانشناس اجتماعی در پایان به ارائه راهکارهایی پرداخت و پیشنهاد کرد: در وهله اول آموزش سواد رسانه ای ما در سبد آموزش رسمی و غیررسمی جامعه قرار گیرد تا مردم سواد رسانه ای داشته باشند. تا از خطر دوری کنند حواستان به استفاده نادرست از فناوری باشد. از طرفی باید به خانواده ها آموزش داده شود که ابزارهای دیجیتال و ارتباطی را در زمان های مشخص از هم جدا نگه دارند و با هم صحبت کنند و برای خودشان برنامه ریزی کنند، زیرا زمانی که قصد استفاده از این ابزارهای ارتباطی را نداشته باشیم، ممکن است زمان زیادی طول بکشد. از این ابزارها به صورت نادرست و نامناسب استفاده کنید و در آنها غرق شوید. مردم باید بیاموزند که حداکثر زمان استفاده از این ابزارها به جز کسانی که کارشان مربوط به این ابزارها است نمی تواند بیش از 90 دقیقه باشد و مطمئناً بیش از آن روی بیوشیمی، شیارها و اعصاب اثر منفی خواهد داشت.
پیام تمام شد