به احترام یک معلم فرزانه

آخرین باری که با جمعی از بازنشستگان آموزش و پرورش از ایشان دعوت کردم حدود 2 ماه پیش برای پیگیری مسائل بازنشستگان بود و ایشان و همراهانشان دغدغه مسائل بازنشستگان را داشتند و پیگیر مسائل آنها بودند. وی در تمام مدت تصدی وزارت رفاه اجتماعی در جلسات مشورتی هوشیار، کوشا، آگاه و پرشور بود و هر بار برای مدیران درس می آورد.

او شاعر و نویسنده، سخنور و نویسنده، ایران شناس و جهان بین، معلم، مدیر و محقق بود.

مشکلات بازنشستگان، محدودیت های مدیران را به خوبی می دانست و البته در رسیدگی به مطالبات بازنشستگان صریح و متواضع بود.

مرحوم احمد صافی به معنای دقیق کلمه میندنادار بود. او میان بازنشستگان، بین بازنشستگان و مدیران در وزارت رفاه و معلمان و مدیران آموزش و پرورش میانجیگری می کند.

احمد صافی را دوست واقعی ایران می شناختم. سالها تجربه گرانبها در نظام آموزشی کشور، وی را به مخزن منحصر به فردی از تخصص در مسائل و چالش های آموزش و پرورش تبدیل کرد. آنچه مهم بود این بود که او این تجربه و دانش را سخاوتمندانه به همه منتقل کرد. زیباترین خصوصیت مرحوم فرزان صافی این بود که عاشق معلمی شد و همیشه می گفت که وقتش دوباره راه معلم را می گیرد.

اگر بپذیریم که برای پیشرفت و کاهش تعارض در جامعه نیازمند گفت وگو هستیم، باید بر این نکته نیز تاکید کنیم که مرحوم صافی در تربیت، مرحوم دعا در رسانه، فرهنگ و سیاست، مرحوم مهدوی کنی در میان روحانیون و سیاست گذاران، یکی به عبارت دیگر در جامعه کنونی ما جایی برای میانجی و مرزبانی وجود ندارد. در این زمینه ما به افراد و ساختارهایی نیاز داریم که بین مردم واسطه شوند. بین مردم، مردم و مسئولان و مسئولان و مسئولان، گفتم کیمیای ایران امروز حل تعارض و میانجیگری به نفع مردم و امنیت ملی است و امروز بیشتر به آن اعتقاد دارم. بر این اساس باید به شخصیت هایی مانند مرحوم احمد صافی فرصت نقش آفرینی و تأثیرگذاری بیش از پیش داده شود. مرحوم صافی این نقش را به ویژه در کسوت نماینده بازنشستگان آموزش و پرورش رحمه الله به زیبایی و تاثیرگذاری ایفا کرد.

6464