آیا قالیباف از حریم خصوصی برخودار است؟

در روزهای اخیر عده ای در مجاورت رئیس مجلس با تکیه بر حفظ حریم خصوصی تلاش کردند افشای تصاویر و اطلاعات این سفر را غیراخلاقی توصیف کنند. آنها همچنین در این بازدید خواهان اجرای عدالت برای مجرمان شدند. آیا افشای اطلاعات سفر یا خرید افسران یا خانواده های آنها نقض حریم خصوصی و غیراخلاقی است؟

حریم خصوصی و مرزهای آن یکی از بحث برانگیزترین مفاهیم در دنیای مدرن است. با گسترش رسانه ها و دسترسی بیشتر به اطلاعات در قرن های اخیر، حریم خصوصی به موضوعی مهم در مسائل حقوقی در بسیاری از جوامع تبدیل شده است. اگرچه قوانین ایران تعریف روشنی از حریم خصوصی ارائه نمی کند، کشورهای توسعه یافته در دهه های اخیر قوانین روشن و نسبتاً سخت گیرانه ای را برای محافظت از حریم خصوصی شهروندان در برابر رسانه ها و دولت وضع کرده اند. اما در نظام حقوقی جوامع توسعه‌یافته، هرچه حریم خصوصی شهروندان عادی بیشتر مورد تعرض قرار گیرد، حریم خصوصی مقامات و افراد برجسته محدودتر می‌شود و آزادی دسترسی رسانه‌ها به مسائل شخصی آنها به دلایل بهداشتی بیشتر می‌شود. از نظام سیاسی این امر مستلزم آن است که حریم خصوصی مسئولان بسیار محدودتر از عموم مردم باشد تا بتوان گفت از نظر اطلاعاتی برای آنها حریم خصوصی بسیار محدودی وجود دارد، زیرا مصلحت عمومی مستلزم حفظ حریم خصوصی است. اطلاعات لازم در مورد آمار در مورد سرنوشت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی خود را بیاموزید.

حقوقدانان دلایل مختلفی را برای محدود کردن حریم خصوصی مقامات و افراد مشهور ذکر کرده اند و برخی به نظریه های «حذف» و نظریه «نفاق» اشاره می کنند. طبق نظریه اخراج، مقامات یا افراد مشهور با حضور در انظار عمومی یا مسئولیت عمومی، حریم خصوصی یا حداقل بخشی از حریم خصوصی خود را رها می کنند. برخی از محققان آن را نوعی تجارت رسانه ای می نامند که افراد را برای استخدام یا مسئولیت انتخاب یا برای افراد مشهور به خطر انداختن حریم خصوصی آنها به نفع شهرت معرفی می کنند. به عبارت دیگر بخشی از حریم خصوصی خود را در ازای کسب اعتبار یا شهرت رها می کنند، بنابراین نمی توانند انتظار داشته باشند که عرف به حریم خصوصی آنها احترام بگذارد.
در عین حال، مردم حق دارند بیشتر از شهروندان عادی در مورد سیاستمدارانی که بر سرنوشت آنها حکومت کرده اند بدانند تا از اختیارات خود برای حکومت یا قانون گذاری اطمینان حاصل کنند.

به عبارت دیگر، مسئولان اداره کشور باید پوسته حریم محدود خود را بر تن کنند و در صورتی که توان ماندن در خانه شیشه ای را ندارند، از ورود به عرصه حاکمیت خودداری کنند.
نظریه ریاکاری نیز بر این استدلال استوار است که مردم حق دارند بدانند چه کسانی تظاهر به خوب بودن می کنند، اما نه واقعاً افراد محترم. بر اساس این نظریه، سلبریتی هایی که در اعمال یا گفتار خود به جامعه دروغ می گویند و یا اطلاعات خود را به شیوه های فریبنده پنهان می کنند، پس از آشکار شدن حقیقت، حق اعتراض و شکایت ندارند.

به طور خلاصه، کشورهای توسعه یافته قوانین سختگیرانه و محدود کننده ای در نظام حقوقی برای دخالت در زندگی شهروندان و جاسوسی از وضعیت آنها دارند و عاملان آن در دادگاه با خسارات سنگین مواجه می شوند، اما به جای جلوگیری از فساد و برکناری مفسدان یا ریاکاری، یا غیراخلاقی. ، با وضع قوانین سوت زنی (حمایت و پاداش به افشاگران) از ریاکاری و فساد به میزان قابل توجهی کاسته اند، اما در اینجا حقیقت برعکس است! برخی ابزارها و رسانه های خاص از زندگی مردم عادی جاسوسی می کنند، آنها را لو می دهند، در صورت لزوم لو می دهند و آبروی آنها را می برند، اما دانستن نحوه زندگی و رفت و آمد مسئولان و خانواده هایشان امری غیراخلاقی تلقی می شود!